تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کم فشاری بر شاخص-های خطر متابولیک مردان میان سال

مقدمه: در مورد اثر تمرین هوازی در شرایط کم فشاری بر شاخص های خطر متابولیک اطلاعات زیادی وجود ندارد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کم فشاری بر شاخص های خطر در متابولیک مردان میان سال بود. مواد و روش­ها: 39 مرد مبتلا به سندرم متابولیک در چهار گروه، شامل کنترل در شرایط طبیعی، کنترل در شرایط کم­فشاری، تمرین هوازی در شرایط طبیعی و تمرین هوازی در شرایط کم­فشاری، تقسیم شدند. گروه­های تمرین هوازی، سه جلسه در هفته و در کل به مدت شش هفته، هر بار 30 دقیقه دویدن بر روی نوارگردان با شدت 50 درصد حداکثر ضربان قلب (به روش کاروونن) را تجربه کردند. گروه­های کنترل در این 6 هفته، بدون فعالیت ورزشی منظم باقی ماندند و 3 جلسه 30 دقیقه­ای در هر هفته، فقط در داخل اتاقک فشار نشسته و به تماشای فیلم و یا مطالعه پرداختند. فشار هوا در شرایط کم فشاری برابر با ارتفاع 3000 متر تنظیم شد. یافته­ها: هر دو نوع تمرین در شرایط کم فشاری و طبیعی سبب تغییر معنی دار تمام شاخص های خطر متابولیک (شامل دور کمر، فشار میانگین سرخرگی، قند خون، تری گلیسرید، لیپوپروتئین پرچگال پلاسما و امتیاز z کل سندرم متابولیک) و وزن بدن شدند، ولی کاهش دور کمر در گروه تمرین طبیعی بیشتر از گروه تمرین در شرایط کم فشاری بود (05/0>p). در گروه کنترل با شرایط کم فشاری نیز کاهش معنی دار قند خون (01/0p=) و امتیاز z کل سندرم متابولیک (01/0p=) مشاهده شد. نتیجه­گیری: اثرات مواجهه غیرفعال با کم فشاری بر قند خون و وضعیت کلی سندرم متابولیک، بیان گر قابلیت­های درمانی آن می­باشد. با این حال، تمرین در شرایط کم فشاری، از لحاظ تاثیر بر هر یک از شاخص های خطر متابولیک، برتری نسبت به تمرین معمولی ندارد. در کل، این یافته ها اهمیت افزایش آمادگی هوازی و مواجهه با شرایط کم فشاری را برای مدیریت درمان سندرم متابولیک تایید می­کنند.